project 2017

Stijlpaviljoen
Stijljaar 2017

Bijdrage Boellaardfonds 3.000 euro

In het kader van het Stijljaar 2017 bood het ‘Stijlpaviljoen’ als tijdelijk onderkomen in de openbare ruimte van Amersfoort aan een groep jonge kunstenaars de mogelijkheid een moderne invulling van de kunststroming De Stijl te presenteren. Waar in het Stijljaar vooral teruggekeken werd op de kunststroming die honderd jaar geleden begon, bood het Stijlpaviljoen juist de gelegenheid om met hedendaagse initiatieven vooruit te kijken.

In de Keistad wordt van steigermateriaal het Stijlpaviljoen gebouwd. Twintig hedendaagse, veelal jonge, beeldend kunstenaars geven aan de buitenkant van het paviljoen een eigen invulling. Ze laten zich hierbij inspireren door het gebouw en/of de uitgangspunten van De Stijl.

Initiatiefnemers

Kunstenaars Mayke Verhoeven en Robert Roelink namen samen met Henk Logman, interieurarchitect, kunstkenner en kunstliefhebber het initiatief voor dit project. Logman beschrijft hoe het project tot stand kwam: ‘De gemeente Amersfoort schreef een Open Call Beeldende Kunst uit voor het Stijljaar. Tijdens de informatiebijeenkomst werden Rietveldmeubilair en Mondriaanmokken getoond, redelijk suf dus. Andere geïnteresseerden waren vooral geïnteresseerd waar ze hun eigen werk konden tentoonstellen, ook niet erg vernieuwend. Toen ontstond het idee om iets out-of-the-box te gaan doen.’
‘Een project om op een experimentele wijze hedendaagse kunstenaars een podium te bieden. Dat wordt het Stijlpaviljoen. Het mag schuren, het mag over-the-top en het moet vooral heel bijzonder en onderscheidend worden.’

Ambities

Logman formuleert zijn ambities: ‘We willen allereerst laten zien dat het met een flinke dosis inzet, samenwerking en doorzettingsvermogen mogelijk is om in een kort tijdsbestek iets bijzonders te realiseren in de beeldende kunst. Ten tweede willen we laten zien dat er een enorm potentieel is in Nederland aan jong talent dat iets bijzonders en onconventioneels neer kan zetten.’
‘Op drie: het Stijlpaviljoen is niet bedoeld als een retrospectief project, maar juist een in de huidige tijd bewegend geheel. We zoeken een antwoord op de vraag: wat is er over van De Stijl en hoe gaan hedendaagse kunstenaars daarmee om? Tenslotte: het is een kunstproject in de openbare ruimte. We vinden het belangrijk dat het Stijlpaviljoen voor iedereen te zien en toegankelijk is. Bij het uitzoeken van de kunstenaars was een van onze criteria de aanwezigheid van ‘sculpturale kwaliteiten’.
De kunstenaars moesten 3D kunnen denken en werken en niet terughoudend zijn in het gebruik van materialen en het hanteren van tools. Met andere woorden: ze moesten wel weten hoe je bijvoorbeeld met een boormachine om moest gaan.

Daarnaast is er gekeken naar visuele en beeldende kwaliteiten en is er gestreefd naar diversiteit in werk. Er is niet per se gekeken naar overeenkomsten met De Stijl: ‘het kan juist heel verrassend en verfrissend zijn als iemand zich daartegen afzet’.